29.08.2021 XXII NIEDZIELA ZWYKŁA

Mojżesz, zbliżając się do Ziemi Obiecanej, udziela ludowi najważniejszych napomnień i wzywa do wierności w wypełnianiu przykazań. Dzięki ich znajomości i zachowywaniu lud hebrajskich niewolników stawał się narodem Izraela. Był też przygotowywany, by przejąć na własność kraj, za który podejmie odpowiedzialność przed Bogiem. Mojżesz podkreśla: „Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam”. Uwydatnia dwa aspekty wierności przykazaniom, ostrzegając z jednej strony przed ich szkodliwym pomnażaniem i rozbudowywaniem, wskutek czego to, co najbardziej istotne, staje się niewidoczne i nieważne, a z drugiej – przed redukowaniem i lekceważeniem tego, co w przykazaniach jest naprawdę ważne. Wierność przykazaniom w ich nieskażonej postaci czyni z Izraela prawdziwy lud Bożego wybrania, odmienny od innych ludów i narodów Czytanie z Ewangelii według św. Marka świadczy, że pokusa przekręcania przykazań oraz ich wypaczonej interpretacji nie ominęła tych, którzy wzięli na siebie odpowiedzialność za kształt życia religijnego rodaków, czyli faryzeuszy i uczonych w Piśmie. Mało tego, swoje podejście i spojrzenie narzucali innym, wymagając od nich tego, o czym nie było mowy w przykazaniach. Swoje zarzuty kierowali także przeciw uczniom Jezusa, obwiniając ich o niewierność wobec „tradycji starszych”. Odpowiedź Jezusa była stanowcza: „Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji”. Postępując w ten sposób, faryzeusze i uczeni w Piśmie prowadzili wiernych na manowce, co miało katastrofalne skutki: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Gdy zostaje wypaczony fundament prawdziwej pobożności, wtedy jej miejsce zajmują jej wypaczone formy, które nie budują ani nie karmią więzi z Bogiem. To, co najważniejsze, dokonuje się w sercu człowieka i wszystkie zewnętrzne zachowania powinny być podporządkowane głosowi prawego sumienia.

22.08.2021 XXI Niedziela Zwykła - Matki Bożej Królowej

Uczniowie, którzy słuchali Chrystusa, kiedy mówił im o Eucharystii, w pewnym momencie powiedzieli do Niego: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?”. W obecnych czasach my również często wypowiadamy te słowa, bo życie prawdami wiary jest trudne. Uczestniczymy we Mszy św., słuchamy słowa Bożego i niejednokrotnie wychodzimy ze świątyni z myślami, że nie podołamy. Obserwujemy dzisiejszy świat i widzimy, że wielu ludzi pozostawia wiarę, bo tak wygodniej żyć. Postępują tak jak współcześni Chrystusowi: „Wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodzili”. Obecnie widać odchodzenie od Boga m.in. przez liczbę apostazji, czyli oficjalnego wystąpienia z Kościoła. Warto jednak przyjąć do serca prawdę – i zapisać to w swojej głowie – że niemożliwe z Bogiem staje się możliwe.

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny oznacza udzielony Jej przez Boga nadprzyrodzony przywilej, na mocy którego, zakończywszy swoje ziemskie życie, została wzięta do nieba z ciałem i duszą.
Najstarsza tradycja chrześcijańska używała także określenia „zaśnięcie” i „przejście”, podkreślając związek losu Maryi z Paschą („przejściem”) Jej Syna oraz postrzeganym jako „przejście” dniem narodzin dla nieba męczenników.

Przywilej Wniebowzięcia jest nierozerwalnie związany z przywilejem Niepokalanego Poczęcia Maryi, czyli zachowaniem Jej od zmazy grzechu pierworodnego.
Obydwa przywileje wskazują na wielką godność ludzkiego ciała, które współuczestniczy w obdarowywaniu człowieka łaską zarówno w doczesności, jak i w wieczności.
Prawda o wniebowzięciu nie rozstrzyga, czy Maryja umarła, czy raczej przeszła na drugą stronę życia w inny sposób, znany jedynie Bogu. Tak czy inaczej, nieobecność jakiegokolwiek grzechu oraz trwałe dziewictwo i Boże macierzyństwo przesądziły o absolutnie wyjątkowym zakończeniu przez Nią ziemskiego życia.
Jak grób, w którym złożono ciało Jezusa jest pusty, stanowiąc świadectwo Jego zmartwychwstania, tak nie ma również grobu Maryi z Jej ciałem ani nie ma Jej relikwii.

08.08.2021 XIX Niedziela Zwykła

Eucharystia to sakrament miłości Boga do człowieka, tej samej, co w Starym Testamencie, lecz wzbogaconej o wyraźne ukierunkowanie ku wieczności. W nawiązaniu do daru manny udzielanego przez Boga podczas drogi Izraelitów do Ziemi Obiecanej Jezus powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Eucharystię najlepiej rozumieją nie ci, którzy o niej dyskutują i dociekają, jak jest możliwa, ale ci, którzy się nią karmią. Przyjmując ją, mogą wołać za psalmistą: „Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry”.

01.08.2021 XVIII Niedziela Zwykła

Nasza wiara ma być przyjęciem Dobrej Nowiny od Jezusa posłanego od Ojca. Będzie to zmiana w naszym myśleniu. W Ewangelii Jezus mówi: „Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta”. Żyć aby jeść – to myślenie wielu ludzi tego świata. Pokarmem dla nich jest chleb powszedni. Pokarmem dającym życie wieczne jest Eucharystia.

Tak jak bez codziennego chleba nie da się przeżyć, tak chrześcijanin nie przeżyje bez Eucharystii. Nie umrze fizycznie, ale będzie to życie poganina, o którym mówi drugie czytanie. Jak można „porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w naszym myśleniu i przyoblec się w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”?